13 Niedziela zwykła B (27.06.2021) – Komentarz do Ewangelii
(Mk 5, 21-43)
Gdy Jezus przeprawił się z powrotem łodzią na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie: «Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła». Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego napierał. A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele wycierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Posłyszała o Jezusie, więc weszła z tyłu między tłum i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: “Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa”. Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w swym ciele, że jest uleczona z dolegliwości. A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: “Kto dotknął mojego płaszcza?” Odpowiedzieli Mu uczniowie: “Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto Mnie dotknął”. On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy kobieta podeszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, padła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: “Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź wolna od swej dolegliwości”. Gdy On jeszcze mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi i donieśli: “Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela?” Lecz Jezus, słysząc, co mówiono, rzekł do przełożonego synagogi: “Nie bój się, wierz tylko!” I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego. Tak przyszli do domu przełożonego synagogi. Widząc zamieszanie, płaczących i głośno zawodzących, wszedł i rzekł do nich: “Czemu podnosicie wrzawę i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi”. I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca i matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: “Talitha kum”, to znaczy: “Dziewczynko, mówię ci, wstań!” Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia. Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym się nie dowiedział, i polecił, aby jej dano jeść.
Spójrzmy na dzisiejszą Ewangelię jako na drogę Jaira od rozpaczy do ratunku. To nie tylko historia sprzed dwóch tysięcy lat. W Jairze możemy widzieć siebie, a w jego drodze – naszą drogę.
Pierwszym etapem tej drogi jest PRÓBA.
„Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła”.
Jair przechodzi wielką próbę. Większość z nas miała podobne doświadczenia. Być może była to poważna choroba ukochanej osoby. Może to była utrata pracy. Być może były to skutki klęski żywiołowej. Być może był to po prostu strach przed jakąś katastrofą.
W swoim doświadczeniu Jair szuka Chrystusa. Pada na kolana, błaga o pomoc i uzdrowienie dla ukochanej córki.
Podczas gdy cierpienie pozostaje tajemnicą, czasami potrzeba cierpienia, aby doprowadzić nas do Jezusa. Nawet w przypadku osób, które regularnie chodzą do kościoła, czasami potrzebny jest prawdziwy kryzys, aby w końcu wołali: „Panie, naprawdę Cię potrzebuję. Nie przeżyję bez ciebie!”
Drugi etap drogi Jaira to ZWŁOKA:
Jezus wydaje się zwlekać. Mógł uzdrowić córkę Jaira natychmiast (tak jak to zrobił ze sługą setnika), ale zamiast tego, jakby mówił do Jaira: „Przejdźmy się trochę”. Pan opóźnia uzdrowienie córki i, jak zobaczymy, to opóźnienie skutkuje jej śmiercią.
My również często doświadczamy zwłoki Pana. Nasze wołanie o uzdrowienie i miłosierdzie najczęściej nie przynosi natychmiastowych rezultatów. To tak, jakby Pan chciał, abyśmy przez jakiś czas zmagali się ze swoimi pytaniami i przeciwnościami, jakby chciał iść z nami drogą wiary, która wymaga czekania i zaufania.
Następny etap to ŚWIADECTWO.
Pan aranżuje dla Jaira lekcję zaufania, dając przykład kobiety o silnej i niezwykłej wierze. Do wiary tej dotarła po długiej i bolesnej drodze. Doszła do takiego punktu w swoim życiu, że w wierze rozpoznała, że wszystko, co musi zrobić, aby zostać uzdrowiona, to dotknąć Jezusa.
Dotyka go.
Nie można przegapić znaczenia tego dotyku. Jezus go nie przegapia. Wyczuwa siłę jej wiary i uzdrawiającą moc, która wyszła z Niego. Pyta: „Kto mnie dotknął?” Uczniowie z irytacją reagują: „Panie, setki ludzi napiera na Ciebie!” Jednak, czym innym jest wpaść na Pana, a co innego dotknąć Go z wiarą.
Czy dotykamy Jezusa, gdy przychodzimy na mszę? Przemawia do nas w Liturgii Słowa, ale czy naprawdę Go słyszymy? Dotyka nas w Komunii św., ale czy my dotykamy Go? Czy naprawdę oczekujemy uzdrowienia, kiedy idziemy na Mszę? Czy naprawdę spodziewamy się uzdrawiającego dotyku? A może jesteśmy tylko jednostką w tłumie, która przypadkowo wpada na Jezusa?
Jezus nalega, aby zatrzymać się na spotkanie z tą kobietą. To tak, jakby chciał powiedzieć: „Zwróć uwagę na tę kobietę, Jairze. Czy widzisz, co dała jej wiara? A Ty Jairze, czy wierzysz?”
Czwarty etap: POKUSA.
Kiedy Jezus jeszcze przemawiał, niektórzy ludzie przybyli z domu Jaira i powiedzieli: „Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela?”
Podczas drogi Jaira pojawiają się również pokusy przeciw wierze i pokusy pogrążania się w rozpaczy i beznadziei.
A co z nami? My również często musimy stawić czoła światu, który jest w dużej mierze przeciwny naszej wierze.
Jest wielu ludzi, którzy nie tylko sami .nie mają nadziei, ale także nalegają, abyśmy zostawili Jezusa, ponieważ – jak mówią- jest nieistotny.
Piąty etap: ZAUFANIE
Zwracając się do Jaira, Jezus mówi: „Nie bój się, wierz tylko!”
To polecenie Jezus wypowiada z boskim autorytetem i mocą. Jak Bóg powiedział: „Niechaj się stanie światłość” i stała się światłość — tak teraz Jezus mówi: „Nie lękajcie się; Po prostu miej wiarę.” Jezus umacnia wiarę Jaira. Może umocnić również naszą słabą wiarę.
Na koniec przychodzi TRIUMPH
Ująwszy dziewczynkę za rękę, Jezus rzekł do niej: “Talitha kum”, to znaczy: “Dziewczynko, mówię ci, wstań!” Dziewczynka natychmiast wstała i zaczęła chodzić.
Podróż Jaira z Jezusem prowadzi do zwycięstwa — tak samo będzie z naszą. Powie, tak jak powiedział do małej dziewczynki: „Mówię ci, wstań!”.
Każdy cud Jezusa jest znakiem Zmartwychwstania. I my, chrześcijanie, jesteśmy ludem Zmartwychwstania.
W obliczu próby i nieszczęścia, powiedz więc: „Wstanę!” W cierpieniach i chorobie… „Wstanę!” W niepowodzeniach i smutkach… „Wstanę!” Oczy pełne łez… „Wstanę!” Pokusy przeciwko wierze… „Wstanę!” Brak pieniędzy w kieszeni… „Wstanę!” Zmaganie się z grzechem… „Wstanę!” Na nierównym zboczu góry… „Wstanę!” Chociaż śmierć się zbliża… „Wstanę!”
13 Niedziela zwykła (B) – Komentarz do Ewangelii
13 Niedziela zwykła B (27.06.2021) – Komentarz do Ewangelii
(Mk 5, 21-43)
Gdy Jezus przeprawił się z powrotem łodzią na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie: «Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła». Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego napierał. A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele wycierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Posłyszała o Jezusie, więc weszła z tyłu między tłum i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: “Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa”. Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w swym ciele, że jest uleczona z dolegliwości. A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: “Kto dotknął mojego płaszcza?” Odpowiedzieli Mu uczniowie: “Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto Mnie dotknął”. On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy kobieta podeszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, padła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: “Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź wolna od swej dolegliwości”. Gdy On jeszcze mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi i donieśli: “Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela?” Lecz Jezus, słysząc, co mówiono, rzekł do przełożonego synagogi: “Nie bój się, wierz tylko!” I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego. Tak przyszli do domu przełożonego synagogi. Widząc zamieszanie, płaczących i głośno zawodzących, wszedł i rzekł do nich: “Czemu podnosicie wrzawę i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi”. I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca i matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: “Talitha kum”, to znaczy: “Dziewczynko, mówię ci, wstań!” Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia. Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym się nie dowiedział, i polecił, aby jej dano jeść.
Spójrzmy na dzisiejszą Ewangelię jako na drogę Jaira od rozpaczy do ratunku. To nie tylko historia sprzed dwóch tysięcy lat. W Jairze możemy widzieć siebie, a w jego drodze – naszą drogę.
Pierwszym etapem tej drogi jest PRÓBA.
„Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła”.
Jair przechodzi wielką próbę. Większość z nas miała podobne doświadczenia. Być może była to poważna choroba ukochanej osoby. Może to była utrata pracy. Być może były to skutki klęski żywiołowej. Być może był to po prostu strach przed jakąś katastrofą.
W swoim doświadczeniu Jair szuka Chrystusa. Pada na kolana, błaga o pomoc i uzdrowienie dla ukochanej córki.
Podczas gdy cierpienie pozostaje tajemnicą, czasami potrzeba cierpienia, aby doprowadzić nas do Jezusa. Nawet w przypadku osób, które regularnie chodzą do kościoła, czasami potrzebny jest prawdziwy kryzys, aby w końcu wołali: „Panie, naprawdę Cię potrzebuję. Nie przeżyję bez ciebie!”
Drugi etap drogi Jaira to ZWŁOKA:
Jezus wydaje się zwlekać. Mógł uzdrowić córkę Jaira natychmiast (tak jak to zrobił ze sługą setnika), ale zamiast tego, jakby mówił do Jaira: „Przejdźmy się trochę”. Pan opóźnia uzdrowienie córki i, jak zobaczymy, to opóźnienie skutkuje jej śmiercią.
My również często doświadczamy zwłoki Pana. Nasze wołanie o uzdrowienie i miłosierdzie najczęściej nie przynosi natychmiastowych rezultatów. To tak, jakby Pan chciał, abyśmy przez jakiś czas zmagali się ze swoimi pytaniami i przeciwnościami, jakby chciał iść z nami drogą wiary, która wymaga czekania i zaufania.
Następny etap to ŚWIADECTWO.
Pan aranżuje dla Jaira lekcję zaufania, dając przykład kobiety o silnej i niezwykłej wierze. Do wiary tej dotarła po długiej i bolesnej drodze. Doszła do takiego punktu w swoim życiu, że w wierze rozpoznała, że wszystko, co musi zrobić, aby zostać uzdrowiona, to dotknąć Jezusa.
Dotyka go.
Nie można przegapić znaczenia tego dotyku. Jezus go nie przegapia. Wyczuwa siłę jej wiary i uzdrawiającą moc, która wyszła z Niego. Pyta: „Kto mnie dotknął?” Uczniowie z irytacją reagują: „Panie, setki ludzi napiera na Ciebie!” Jednak, czym innym jest wpaść na Pana, a co innego dotknąć Go z wiarą.
Czy dotykamy Jezusa, gdy przychodzimy na mszę? Przemawia do nas w Liturgii Słowa, ale czy naprawdę Go słyszymy? Dotyka nas w Komunii św., ale czy my dotykamy Go? Czy naprawdę oczekujemy uzdrowienia, kiedy idziemy na Mszę? Czy naprawdę spodziewamy się uzdrawiającego dotyku? A może jesteśmy tylko jednostką w tłumie, która przypadkowo wpada na Jezusa?
Jezus nalega, aby zatrzymać się na spotkanie z tą kobietą. To tak, jakby chciał powiedzieć: „Zwróć uwagę na tę kobietę, Jairze. Czy widzisz, co dała jej wiara? A Ty Jairze, czy wierzysz?”
Czwarty etap: POKUSA.
Kiedy Jezus jeszcze przemawiał, niektórzy ludzie przybyli z domu Jaira i powiedzieli: „Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela?”
Podczas drogi Jaira pojawiają się również pokusy przeciw wierze i pokusy pogrążania się w rozpaczy i beznadziei.
A co z nami? My również często musimy stawić czoła światu, który jest w dużej mierze przeciwny naszej wierze.
Jest wielu ludzi, którzy nie tylko sami .nie mają nadziei, ale także nalegają, abyśmy zostawili Jezusa, ponieważ – jak mówią- jest nieistotny.
Piąty etap: ZAUFANIE
Zwracając się do Jaira, Jezus mówi: „Nie bój się, wierz tylko!”
To polecenie Jezus wypowiada z boskim autorytetem i mocą. Jak Bóg powiedział: „Niechaj się stanie światłość” i stała się światłość — tak teraz Jezus mówi: „Nie lękajcie się; Po prostu miej wiarę.” Jezus umacnia wiarę Jaira. Może umocnić również naszą słabą wiarę.
Na koniec przychodzi TRIUMPH
Ująwszy dziewczynkę za rękę, Jezus rzekł do niej: “Talitha kum”, to znaczy: “Dziewczynko, mówię ci, wstań!” Dziewczynka natychmiast wstała i zaczęła chodzić.
Podróż Jaira z Jezusem prowadzi do zwycięstwa — tak samo będzie z naszą. Powie, tak jak powiedział do małej dziewczynki: „Mówię ci, wstań!”.
Każdy cud Jezusa jest znakiem Zmartwychwstania. I my, chrześcijanie, jesteśmy ludem Zmartwychwstania.
W obliczu próby i nieszczęścia, powiedz więc: „Wstanę!”
W cierpieniach i chorobie… „Wstanę!”
W niepowodzeniach i smutkach… „Wstanę!”
Oczy pełne łez… „Wstanę!”
Pokusy przeciwko wierze… „Wstanę!”
Brak pieniędzy w kieszeni… „Wstanę!”
Zmaganie się z grzechem… „Wstanę!”
Na nierównym zboczu góry… „Wstanę!”
Chociaż śmierć się zbliża… „Wstanę!”